‘Na een week ongeloof en verzet, zocht ik hulp. Rosanne volgde ik al een tijdje op internet. Haar lichaamsgerichte aanpak trok me aan. En ik leek haar al een beetje te kennen. Ook toen ze me terugbelde voelde het contact goed. Een eerste sessie volgde.
Mijn werk vergoedde de coaching voor me. In eerste instantie vond ik dat best lastig, maar later voelde ik me daardoor juist gezien en gesteund. Haha, echt een oefening in ‘leren ontvangen’!

‘Rosanne gaf me oefeningen zodat ik het contact met m’n lichaam kon verbeteren en die me hielpen de stresshormonen, die ik letterlijk door m’n lijf voelde gieren, tot rust te brengen. Ook gaf ze me een actie-rust-schema, waar ik me strikt aan moest houden. Want zo zei ze ‘wanneer je cortisol zo hoog is kun je niet bouwen’. Het was best confronterend zo weinig als ik mocht doen. Voedingsadviezen ondersteunden het in balans brengen van m’n stresshormonen en zo begon ik met de stabilisatiefase van twee weken.’

‘De oefeningen die ze me gaf deed ik trouw elke dag. Eerlijk gezegd, in het begin zei het me niet heel veel. Het was wel fijn, maar later ook best pittig. Vooral in m’n schouders. Maar ook de hardheid van m’n bovenrug, alsof ik iets heel zwaars meetorste, ging ik opmerken. M’n benen voelden moe en om m’n borst leek wel een band te zitten die me de ruimte, en soms ook bijna de adem, benam.

Ik weet nog hoe Rosanne in een van de sessie’s haar handen op m’n rug legde. Ik probeerde me daarbij zo goed mogelijk te ontspannen. Ik wilde namelijk van alles ‘goed doen’. Maar hoe ik dat ook probeerde, ik kon haar aanraking maar moeilijk echt binnen laten komen. Ik voelde hoe ik me onwillekeurig afschermde. Door haar zachte rake vragen wees ik die reactie niet af (wat ik normaal zou doen), maar kon ik er juist naar kijken: er leek een harde laag te zitten tussen mijzelf en haar handen, een soort schild. Ik weet niet of ‘je rug harden’ een spreekwoord is, maar dat zijn de woorden die in me opkwamen. Ik had me gehard. Gepantserd. En plotseling voelde ik verdriet.

Had ik me dan zó sterk gemaakt? Had ik mezelf zo afgesloten en gehard? Ik voelde me ook machteloos door m’n onvermogen het pantser af te leggen: m’n wil had er geen grip op.

M’n lichaam vertelde me veel in de sessies die volgden. Over draagkracht en draaglast. Ik ben gaan zien zien hoe ik mij vanuit de overtuiging ‘ik sta er alleen voor’ hard maak, sterk maak. Ik moet het tenslotte wel allemaal aankunnen. Door steun te leren vragen en te werken aan vertrouwen heb ik die overtuiging meer los kunnen laten. Er is ruimte ontstaan, ook letterlijk, in m’n lijf.’

‘Me openen is wel een heel proces, tot op de dag van vandaag. Ik heb dan maskers en pantsers mogen afleggen en verzachten, maar ik ben niet ‘een ander mens’ geworden. Meer mezelf, maar ik heb nog steeds m’n valkuilen. Ik ken ze nu alleen beter én ik ken nu een andere ‘route’, weet beter hoe ik écht voor mezelf kan zorgen.

Als ik nu, 4 maanden later, terugkijk voel ik me dankbaar voor m’n burnout. Ik ben weer zo goed als helemaal aan het werk en heb goede afspraken met de kinderen, waardoor het thuis ook beter gaat. Ik heb veel geleerd en voel me zoveel dichter bij mezelf! Ik ben blijer, heb energie, doe de dingen die ik leuk vind, kan m’n grenzen aangeven. Ik geniet weer, ook van m’n tieners. En de oefeningen brengen mij elke dag nog zoveel, daar hou ik voorlopig nog niet mee op!’