Regelmatig hoor ik het mezelf zeggen in m’n lessen en workshops: ‘balans bestaat niet’. Tegen vrouwen die juist bij mij komen om te leren in balans te zijn. Meer life-balance willen. Maar ik meen echt wat ik zeg: balans bestaat niet, althans, niet als iets dat je kunt vinden en vasthouden.
Balans bestaat niet, als ‘toestand’. Het is meer een ‘vaardig bewegen’. Je kunt het – net als zand – dan ook niet ‘vasthouden’. Als je knijpt glipt het je door de vingers.
Alles wat je doet heeft invloed op je balans
Alles wat je doet heeft invloed op je balans. Draagt bij of breekt af. Met eten en slapen is dat heel snel te merken. Je hoeft maar een paar dagen lekker gezond en regelmatig te eten, en maar een paar dagen op tijd naar bed te gaan en je merkt al resultaat. En omgekeerd merk je dat ook.
Niet alleen je eigen acties, ook je omgeving heeft invloed. Het leven stelt je voor allerlei uitdagingen en die halen soms je gevoel van balans totaal onderuit: het verliezen van je baan, zorgen om je kind, stress in je relatie, het verlies van een dierbare, om er maar eens een paar te noemen. Dat doet een behoorlijk beroep op je energie en je gevoel van balans.
Maar ook positieve emoties kunnen je balans verstoren. Zoals verliefd worden. Mij gebeurde dat een paar maanden geleden. Er kwam een bijzondere man in mijn leven, eentje die me verbaasde en raakte, in al zijn eenvoud, direchtheid en echtheid. M’n hart, m’n buik, m’n hoofd, alles stond op z’n kop. Niks balans!
Als je gaat ‘knijpen’, glipt balans je zeker door de vingers!
En in die storm voelde ik de neiging om de controle te houden. Maar ik wist ook: als ik wil bepalen wat (en wie) zich mag aandienen, hoe komt dan naar me toe wat past bij mijn hartsverlangen? Trek ik dan juist niet iemand aan die past bij wat mijn hoofd kan bevatten? Om je te laten verrassen door het leven, moet je juist de controle durven loslaten. En daarmee je gevoel van balans. Als je gaat ‘knijpen’, glipt balans je zeker door de vingers!
Was m’n balans daarmee dan weg?
Ja, op een bepaalde manier was m’n balans weg. Dat wat ik kende veranderde in een rap tempo. Juist door hem ontdekte ik m’n eigen gewoonten. Het was een soort ‘grote schoonmaak’. Wat was nu écht belangrijk voor me? Waar hield ik aan vast en wat kon ik loslaten? Wat was m’n hartsverlangen en wat was ‘gewenning’? Openstaan voor een hem betekende dat ik liet gaan wat niet essentieel is.
Het voelde zo kwetsbaar en daarin voelde ik hoe van binnen m’n neiging om me te pantseren, om pijn voor te zijn, zich roerde: de neiging om dingen te willen weten die nog helemaal niet geweten kunnen worden. Om vast te grijpen wat zich nog niet laat pakken. Het is te klein, te teer, te wonderlijk. Wat wilde ik dat ik in de toekomst kon kijken!
Stevig geankerd in m’n rustpunt
Maar toch… op een andere manier was m’n balans níet weg. Ik was, met alles dat om mij en in mij verschoof, nog steeds geankerd in m’n rustpunt.
Als in een achtbaan. Je stapt erin, en je geeft je over. Je wordt alle kanten op geschud en ja, je verkrampt in heftige bochten. Maar al die tijd zit je eigenlijk ook gewoon op een stoel, stevig verankerd. Door die verankering durf je die achtbaan in. En kun je er zelfs van genieten.
Zolang ik me verbonden voel met die stille kracht van binnen, hoef ik me niet vast te grijpen aan controle, aan bescherming. M’n handen kan ik ontspannen houden, met dat kostbare zand, het begin van een nieuwe liefde, erin.
Shine your Qi-light,
Meer contact met je lijf? Download hier m'n ebook met eenvoudige oefeningen voor thuis.
