Bewegen met pijn

Pijn is rot. Blokkeert. Houdt je uit je slaap. Verstoort je balans, je slaap, je flow.. Wat vertelt je lijf met die pijn? Wat ‘mag’ even niet? Uitreiken? Dragen? Tijdens een movementsessie met mezelf ontdek ik antwoorden..

Mijn schouders is bevroren. Er is een heel stuk beweging dat ik niet meer kan maken. Ik slaap slecht door de pijn en een BH dichtdoen achter m’n rug is er niet meer bij.

Mijn ‘frozen shoulder’ is voor mij meer dan een ‘fysiek ongemak’. Ik geloof dat mijn lichaam opspeelt, omdat er gebieden zijn in mijn leven waar ik over mijn grenzen ga.

In een kleine movementsessie met mezelf onderzoek ik en vind ik hoe ik willen en kunnen meer in balans mag brengen. Ontdek ik wat wezenlijk nodig is om tot flow te komen.

Je lichaam vertelt een verhaal. En laat precies weten wat nodig is. Al bewegend kom ik op metaforen en bij beelden. Zowel over de oorzaak, als over mijn behoefte nu..

Het verhaal van m’n schouder..

De schouder staat voor dragen, en voor ruimte innemen. Beschermt ook de ruimte voor m’n hart en longen. Mag ik er zijn? Mag ik al die ruimte innemen, gewoon, voor mezelf? Mag ik iets ook te veel vinden? Waarom draag ik eigenlijk door als ik moe ben, als het te zwaar is..

Het te vele dragen verlamt m’n arm en heeft m’n ruimte beperkt. Ik voel dat m’n innerlijke ruimte ‘ingeklapt’ is en dat het niet stroomt in m’n oksel, schouder, arm en hand.

Ik ben altijd weer verbaasd ben over de fragiliteit van m’n schouder. Ik schat m’n schouders steevast te breed en te sterk in. Toch heb ik weer te lang te veel geprobeerd te dragen wat niet van mij was. Heb ik mij zo sterk gemaakt dat ik m’n hartzeer niet kon voelen.

Mijn schouder maakt me vleugellam. Hoogvliegen is er even niet bij. Het heeft een geschenk in zich: het brengt me dat ik het klein houd, dat ik werk laat liggen, dat ik hulp en steun vraag. Het maakt dat ik beter voel wat me belast. Ik word me bewust van een moeheid, door te hard werken, te veel willen. Van een ‘doen’ en een ‘dragen’ ondanks angst, of misschien juist wel vanuit angst.

M’n verlangen is bewegingsvrijheid, m’n ruimte vullen met energie, m’n ruimte beleven. In kleine stapjes en vanuit plezier. Elk moeten mag ik loslaten. In beweging onderzoeken wat past, gesteund en in verbinding met m’n andere schouder. Daar mag het wat kleiner, meer ingehouden, zodat m’n linkerkant (gevoelskant) het bijhouden kan, ontspannen kan, mee kan spelen.

Bewegen met pijn

Bewegen met pijn is een opgave. Luisteren naar je lijf is een zoektocht. Er zijn een paar belangrijke uitgangspunten die je echt mee wilt nemen, als je werkelijk naar je lijf wilt luisteren.

1) Zorg voor een goede centering
Zorg dat je stevig staat, dat je geaard bent, gecentreerd bent. Neem tijd om even te landen, ga niet direct ‘aan de slag’. Ga met je aandacht naar plekken in je lichaam waar het ontspannen en fijn voelt, of in ieder geval naar een plek die prettiger voelt dan je pijnplek.
Als je geen plek in je lichaam kunt vinden, kijk dan eens rustig om je heen en laat je ogen rusten op een plek die fijn voor je voelt.
Dit is de plek – of het nu in of buiten je lichaam is – waar je tussendoor kunt landen om even te landen en wat ruimte te ervaren als je het nodig hebt.

2) Wees aanwezig en heb geduld
Je hoeft niets op te lossen, je hoeft er alleen maar te zijn. Zoals je er ook bent voor een goede vriendin die een luisterend oor nodig heeft: zonder oordeel, zonder oplossing, zonder wegredeneren, alleen maar Luisteren. Er zijn!
Luisteren kun je doen met je aandacht, door naar binnen te voelen. Dit kun je versterken door aan te raken, te ademen naar de plek toe, nieuwsgierig te zijn naar het hele gevoel of zelfs dankbaar (in plaats van je – zoals we altijd doen – af te sluiten af voor pijn).

3) Laat de dingen naar je toe komen of in je op komen
Ga niet ‘hard werken’. Ingevingen komen van zelf. Zoeken naar betekenis brengt je uit je lijf in je hoofd. Vaak doen we dit uit zelfbescherming: we vinden iets spannend om te ervaren. Maak dan je onderzoek wat kleiner, wat ‘veiliger’, zodat je erbij kunt blijven.
Werk niet ‘door de pijn of de spanning heen’ (hoofd/conditionering), maar onderzoek de pijn of de spanning. Steun jezelf, merk op wat je prettig vind en richt je op wat wel kan, en op wat je helpt (zoals bij mij m’n rechterhand en arm).
Er kunnen al bewegend en onderzoekend emoties of gedachten bij je opkomen. Die zijn de moeite waard om achteraf op te schrijven.

Maak je sessie niet te lang (maximaal 15 minuten is in je eentje meer dan genoeg. Werk je samen met een Embodiment Facilitator, dan kun je gerust een langere sessie doen).
Verwacht ook vooral niet veel. Hou het speels en licht. Hoe minder verwachtingen hoe meer ruimte om te ontdekken. En wil je eens hulp bij een sessie? Ik ben er graag voor je!

Shine your Qi-light!